Ama yazmak istemediğim an'ları bile yazmak istiyorum daha sonra.
Dış dünyamın salına herkes biner de, iç dünyamın selini kimse bilemez.
Herkesin merakıyım.
Kiminin özlemi, kiminin kızgınlığı, kiminin sevgisi, kiminin nefreti, kiminin özendiği, kiminin örneği...
Sonuç olarak herkesin merakı...
Aslında hak veriyorum onlara. Ben bile kendimi merak ederken insanların bana olan merakını yadırgamamam gerekir değil mi?
Bir iğne ipliktir gidiyor günlerim. Kimi kızıyor ' ne yazdın buralara' diye, kimi 'aaa kim yapar bunu', kimi 'tesadüf olamaz mı', kimi ' Allah yardımcın olsun', kimi ' tövbe tövbe', kimi 'Allah yapana 1000 katını versin'...
Paylaşmasam rahatlayabilir miydim bu kadar? Paylaşmasam korkum azalabilir miydi bir nebze olsun? Ben alışkın değilim böyle kötülüklere, kötü düşüncelere. Benin en büyük korkum karanlıkta elimi prize uzatıp lambayı açmak... Hani sanki elimi biri kapacakmış gibi.
Ama şimdi beynimi birilerinin kapma olasılığını düşündükçe korkuyorum, korkum tavan yaparken bedenim ve ruhum tabanla buluşuyor. Korkuyor(d)um.
Allah çok büyük!
Allah'a sığındıkça, insanlardan iç rahatlatıcı yorumlar aldıkça kendimi rahatlattım.
Büyü ya da tesadüf ne farkeder. Sonuçta eden kendine eder. Allah'ın büyüklüğüne şirk koşan, kalbini bozmuş insanların canlarını son nefeslerinde veremeyeceklerini düşündükçe korkmuyorum ne büyüden ne kimseden! Benim kalbim temiz, benim vicdanım sağlam.
Ben azap sevmem, ben vicdan severim. İkisini bir arada hele asla tasvip etmem.
Bunun için yaşarım.
Yaşansın isterim.
Dediğim gibi ben yazmadığım sürece kendimi eksik hissederim. Bazen yazmak istemem ama yazmak istemediğim zamanlarda bile yazacaklarımı biriktiririm. Bunu yazmayı ve paylaşmayı sevmeyenlerin anlamasını beklemem. Kızmam...
Acısı ve tatlısı bu hayat benim. BİZİM. Kabul eden ya da etmeyen. Hazmeden ya da edemeyen. İyi niyetle özenen ya da çekemeyen... Bu hayat bizim!
Gelecek ne getirir bilemem ama geçmişin bizden götürdükleriyle bugünümüz sağlam. Geleceğe yatırım oldu geçmişte isteyerek ya da istemeyerek kaybettiklerimiz.
Şuan hayatta en çok sevdiğim 4 insandan 2'si yanımda. Biri anneannem diğeri kocam...
Ben daha ne isterim! Anam babam olaydı bir de değmeyin o zaman keyfime...
Yazmak istiyorum.
Mutluluğumu, mutsuzluğumu herşeyimi yazmak istiyorum.
Çünkü anca ben yazdığım zaman ben olabiliyorum.
SUSSAM SEL, KONUŞSAM DEPREM, YAZARSAM LAF OLUR.
LAF OLSUN DİYE YAZIYORUM...
Keyifli, keyifsiz, haset, sevimli, özel, güzel, nasıl hissediyorsanız o tarz okumalar...
Saygılar ve Sevgiler
Ayrıca İYİ GECELER;)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder