İÇİMDE 1 MERCİMEK BÜYÜTÜYORUM, BÜYÜYORUM

Sanki yeni doğmuş gibiyim.
6 Haftalık gibiyim. 6 haftadır hergün yeniden doğmuş gibiyim.
Küçük bir kadın gibi ama annemsi gibi ama BEGÜM gibiyim.
Karmakarışık duygular içindeyim.
EVET BEN HAMİLEYİM!!!
Bayram tatilimizi o kadar güzel geçirdikki... Ailem ve aile dostlarımızın bize gelmesiyle bütün İzmir'i gezdik. O da yetmiyormuş gibi Aydın, Bodrum dolaştık durduk. Yorucu ama bir o kadar güzel geçti. Hiç bitsin istemedim, hiç gitsinler istemedim. Ama günleri geldi ve saatler kaldı gitmelerine. Moralim sıfırın altında bir sayıdaydı ama hangisinde pek bilemedim. Bu ay hiç ihtimal vermesem de belki annem gitmez 1 hafta daha kalır diye 'test yaptım' ama gördüğüm tek çizgi beni yanıltmadı ama üzüldüm. Çünkü annemler gidiyordu ve kalması için 2 çizgilik bir sebebim yoktu. Hem griptim hem gariptim. Gittiler. Çok ağladım. Kendimi sudan çıkmış balık gibi hissettim. Hep gönderilmeye alışmış bünyem ailemi göndermeye dayanamadı. Yatağa düştüm.
En sevdiğim cumartesi gecesi bitmek bilmedi. Pazar günü çok tatsızdı. Alıştığım anneannemin tıkırtıları yoktu. Asıl ben pazartesi günü Tufan işe gittiğinde anlayacaktım eksikliği... Keşke gitmeseydi.
Ama gitti. Ekmek parası. Çalışmak zorundaydı. Öğleden sonra beni aradı, ''grip oldum, erken geleceğim eve.''diye... ''Gelirken test al'' dedim. ''Yine mi'' dedi. Kızdım ''sen al'' dedim. Nitekim aldı ve geldi. '' Kuşumuza çekirdek vermeye başladı bana da ''hadi sende yap şu testi yatacağım çok kötüyüm'' dedi.
Ben testimi yaptım ve yere bırakıp kuşun yanına gittim. ''Ne oldu yine tek değil mi'' deyince kızdım. ''Ne bileyim ben bıraktım yerde geldim'' dedim sinirli ses tonumla. Güldü. Hatta dalga geçti.
Sinirle gittim ve yerdeki teste bakakaldım. O da ne! İkinci çizgi silik bir şekilde bana bakıyor.
Tufaaaaaaaaaaaaaan!
'Hayal görüyorsun değil mi ikinci çizgiyi' dedi.
'Gel de bir bak' diyebildim sadece.
Geldi.
Baktı.
Begüüüm hamilesin, hamilesin Begüm, oldu, tuttu. Begümmmmm çift çizgi bu. Hamilesiiiiiiiin hamilesin hamilesin.. Oturduğumuz yerden (yer) zıpladık ve evin içinde koşturmaya başladık. Tam o sırada kapı çaldı. Sipariş verdiğim ayakkabım gelmişti. Sözde denemeden almayacaktık. Ama Tufan imzayı attı kutuyu aldığı gibi fırlattı ve kapıyı kapattı. Kaldığımız yerden devam ettik. Titriyorduk ikimizde. O kadar tuhaftıki hissettiklerimiz... Hemen kan tahliline gitmeye karar verdik. Tufan'da ne hastalık kalmıştı ne halsizlik...
Koştura koştura gittik tahlile. Kan verirken sanırım 35 tane soru sormuşumdur hemşireye. Net olarak duymak istediğim cevabı verdi '5 ve üzeri çıkarsa değeriniz hamilesiniz, en geç 1 saat içinde sonucu alabilirsiniz'.
O 1 saat... Geçmedi. Saniyeler saat hızında ilerliyor. Dakikalar 1 gün gibi geçiyor. O 1 saat 1 ay gibi geldi.
Yemek yedik ki zaman geçsin... Yediğimizden ne anladık ikimizde bilemedik.
Geldik hastanenin bahçesine geri ve Tufan 'ben dayanamıyorum belki çıkmıştır' dedi ve koşturarak gitti beni arabada bırakıp. Aradan 5 dakika geçti ve telefonla beni aradı 'Aşkııııııııııım hamilesin Kuran çarpsın hamilesin ballahi hamilesin'' diye bağırıyor bir taraftanda arabaya doğru koşuyordu. Gördüm ve arabadan indim. Hala telefondaydık yanyana gelene kadar. Arabaya bindik. O mutluluk o sevinçle ne yapacağımızı şaşırdık.
Tufan telefonu eline aldığı gibi kim var kim yok haber verdi. Ben birkaç yakınım dışında ilk başta kimseye söyleyemedim. Korktum 'ya kimyasalsa, ya dışgebelikse' falan diye... Doktora gitmeden rahatlamayacaktım. Ertesi gün doktora gittik. Alelade bir doktor. Sıradan. 16:30'da bizi çağırıp 18:15'te odasına alan bir doktor. Ama mecburduk.
Doktor kan değerimi sordu. 194:30 dedim. Evet gebesiniz ama henüz çok erken ultrasonda göremeyiz dedi.
Günde 2 dilim ekmek yemelisin, tuzu kesmelisin, ölürsün, o yok bu yok, şu yok... Sinirimi hoplattı. Neyse ben alacağımı almıştım ve evet artık hamile olduğuma inanmıştım. Sevdiklerimle tamamen paylaşabilirdim.
İçim içime sığmıyordu. Ama iyi bir doktor bulmalıydım ve o 1 hafta sonra görülecek mercimeğimizi o işinin ehli doktorda görmeliydik. Nitekim İzmir'in en iyi doktorlarından biri olduğuna inandığımız Kahraman Kolday'dan randevu aldık. 5. haftamda bize randevu verdi. Günler yine geçmek bilmedi.
En kötüsü azalttığım sigarayı bırakamadım.
İstanbul'dan kuzenim geldi sağolsun. İnsanlar bugünlerde belli olur. Yardıma pek ihtiyacım yok aslında ama düşündü ve geldi. Hamilelik yardıma ihtiyaç duyulan bir durum değil hamilelik yardım edebilme durumu belkide:)
Doktor günü geldi ve heyecanla sabah evden çıktık Alsancak'ta kahvaltımızı yaptık ve randevumuzdan 1 saat evvel doktorum kapısını çaldık. Ve saatimizi beklemeden odaya alındık.
Tufanla odaya girdiğimizde Kahraman Bey'in yakınlığı ikimizide etkiledi. Önce bana birkaç soru sordu. Daha sonra eline kalemini alıp bize tahtada yaşadığımız süreci çizerek anlattı. Ama öyle güzel anlattı ki... Sıra ultrasona gelmişti. Yani mercimeğizi Allahın izniyle görmeye...
Korktum. ''Ya yoksa, ya dış gebelikse, ya  ya ya ya..'' Tufan ve Dilek'i de çağırdı doktor.
''Bakın kese burda, bebek bunun içerisinde nokta şeklinde belirmeye başlamış bile, gayet sağlıklı gözüküyorsunuz''...
Dünyalar benim olmuştu. Yani bizim.
O an heyecandan ölebilirdim. Mutluluktan elim ayağım birbirine karışmıştı. Evet artık gerçekten bir anne adayıydım. Aslında anne bile sayılırdım ana rahmine düştüğü için meleğim...
Doktor Tufan ve tekrar masasına aldı. Ben ''size birkaç soru hazırladım sormak için'' dedim ki birkaç dediğim evvelki gece oturup 21 adet soru hazırlamıştım. :) Doktorumuz biraz ukala. Ama hakkı. Neden mi?
Çünkü sen sorularını sakla ben sana gereken bütün şeyleri anlatacağım, eksik olursa sen yine sorarsın dedi.
Şaşırdım.
Başladı anlatmaya. ''13 Aralık'a kadar olan süreç bu. Gerisini 13 Aralık'tan sonra konuşacağız''dedi.
Merdiven inip çıkmak yok, yolculuk yapmak yok, en uzun yolculuğun arabayla 1 saat olmalı. Uzun yürüyüş yok. Ani hareketlerden kaçınmalısın. Canın ne çekerse yiyebilirsin ama az ve öz ye vs vs.
Tam 1 saatini ayırdı neredeyse bize ve cümleleri bittiğinde bana ''gelelim senin sorularına bakalım'' dedi. Elime listemi aldığımda şok oldum. Çünkü sorularımın hepsine eksiksiz hatta fazlasıyla cevap vermişti. Evet aradığım doktor buydu. Ama tek sorunu vardı ''bana her istediğiniz zaman ulaşamazsınız, sekreterlerime her saat ulaşabilirsiniz, acil birşey olmadıkça ben çıkmam telefonlara'' dedi. Biraz üzüldüm ama sonrasında hak vermedimde değil. Benim gibi ruh hastası anne adayları varsa adam nasıl uğraşsın???
''Alo doktor bey şimdi karnım ağrıdı'', ''alo yaa benim başım ağrıyor'', ya doktor bey benim midem ekşiyor'', acaba ütü masasını kaldırdım kasıklarıma bir sancı girdi birşey olur mu'' gibi soorulara maruz kalmamak için adam en iyisini yapıyor bence. Bir hamilelikte en kötü olay kanama olduğundan, kanama olmadığı ve çok önemli bir sorun olmadığı müddetçe aranmak istemiyor. Bunca hastası olan bir doktor, onca sorulara cevap vererek oraya gelen hastalarını ihmal etmemeli sanırım.
Sonuç olarak elimizde bebeğimizin dosyası, verdiği kan tahlillerinin listesi ve 13 Aralık gününe aldığımız randevumuzla evimize döndük.

Ve bugün 6 hafta 2 günlük olduk. Büyüyoruz. Rabbim onu bize bağışlasın. Şuan çok sağlıklıyız.
Herhangi bir bulantı, kusma, baş dönmemiz yok. Arada karın ve kasıklara giren ufak ağrılar dışında pek bir rahatsızlığımız yok. Sağlıklı besleniyoruz, folik asitimizi günde 3 kez çiyoruz. Et yiyoruz, balık yiyoruz, süt içiyoruz, meyvemizi yiyoruz. İlk kez dün aşerdim ''ŞEFTALİ''... Ama yoktu mandalinayla bastırmaya çalıştım. Mevsimi değildi. Nereden bulacaktık!!! Ve bugün bulduk. Ama şu satırları yazana kadar aklıma gelmemişti.
Ve şimdi kuzenime ''şeftali kessene'' dedim ve 'kurban olurum' diyerek koşarak mutfağa gitti. Armutta doğruyor, bebeğim güzel olsun diye:) Ben kalkıp kesemez miydim yani şimdi? Keserdim ama ben bu yazıyı yazıyorum diye kuzenim hemen koşturdu. Gerçi ona 'bana şunu yap' dememe gerek kalmıyor, sürekli onu yapalım, bunu yapayım, süt içmedin, kayısı suyu iç'' diye hep peşimde. Allah razı olsun. Hakkını nasıl öderim bilemiyorum.

Netice itibariyle bu hafta kan testlerimizi hazırlayıp 13. Aralık'ta yani 8. haftamızda artık fasülye olacak olan mercimeğizin kalp atışlarını duymaya ve tahlillerimizin sonuçlarını kontrole gideceğiz. Sanırım bu 9 ay boyunca heyecan bitmeyek, sanırım bu 9 ay boyunca saydığımız günler hiç bitmeyecek. Şimdi 13 Aralık'ı bekliyoruz.

Hamileliğin bana ilk düşündürdüğü şey ''annem'' oldu.
Annemin hamileliğini, annemdeki beni düşündüm.
Benim güzel annemin prenses kızı anne olacak Allah nasip ederse...

Rabbim isteyen herkese bu güzel duyguyu nasip etsin.
Ben ve benim gibi bütün hamile arkadaşlarımı Allah bir avazda bebişlerimizi kucağımıza versin.